Mindless lopen

Vandaag een interessant artikeltje gelezen (met nadruk op -tje) dat me een beter inzicht gaf waarom ik net lopen zo heerlijk vind. Waarom heb ik dat gevoel niet bij pakweg lopen, zwemmen, voetbal ofzo?
Blijkbaar hebben neurowetenschappers de laatste jaren veel bijgeleerd over de link tussen inspanning en de werking van de hersenen.
Blijkbaar zorgt de fysieke inspanning ervoor dat ons lichaam neuronen (onmisbaar voor de goede werking van onze hersenen) aanmaakt in de hippocampus en de frontale lob.
Dat zijn de plekken die zich vooral bezig houden met time-management, leren, focus en concentratie EN emoties
Deze neuronen veroorzaken het mindless lopen. Ze zorgen er dus als het ware voor dat onze hersenen beginnen te dagdromen, waarbij ze emoties kunnen verwerken en zo helpen om het hoofd te legen.

Het tegenovergestelde is mindfull lopen. Wanneer je op zulk een tempoloopt dat je elke vezel van je lichaam voelt werken, dat je het zweet voelt lopen langs je lichaam en je jezelf hoort ademen.

Ik ervaar dat mindfull lopen vooral bij mijn LSD lopen. Opeens schrik ik bij wijze van spreken wakker als Mevrouw Runtastic mijn volgende kilometer aankondigt of als mijn hartslagmeter al een tijdje aan het piepen is omdat ik alweer 10 slagen boven mijn maximum zit.
Heerlijk om dan thuis te komen en dat gevoel "Als de wereld weer eens op mn schouders rust" volledig weg is.

Mindfull lopen kom ik vooral tegen in het "knallen" gedeelte van een wedstrijd. Volledig gefocused op mezelf en geen input van buitenaf die binnenkomt. Ik zie soms de toeschouwers met bewegende monden, Ik hoor dan enkel de intro van "Tour De France"